www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Siergiej Iwanov

-No widzisz. Bywa.

Arwen

-To sobie pujdę do lasu popłakać z bezsilności- wzruszyła ramionami.

Siergiej Iwanov

-Nie idź. Zobacz, jak to fajnie.

Arwen

-Będę płakać. Zostałam sama jak palec. Nie ma nikogo, na utrzymaniu mam duży domek, nie będę miała z czego żyć, aż w końcu ojciec powie, że mam wymeldowanie- ukryła twarz w dłoniach.

Siergiej Iwanov

-Zawsze jest jakaś dobra strona.

Arwen

-Tak. W tym przypadku chyba tylko aka, że ojciec chętnie skończy z moim żywotem- załkała cicho.

Siergiej Iwanov

-Oj Arwen. Uspokój się. Zerwij z nimi wszelkie kontakty.

Arwen

-Myślisz, że to łatwe? Chciałam. Nie mogłam. On mnie wszędzie i zawsze znajdie... Nie da mi spokojuuuu...- rozpłakała się na dobre.

Siergiej Iwanov

-Co tak właściwie chce Ci zrobić?

Arwen

-Zabić... Zamordować... Skończyć ze mną tak jak gdybym nigdy nie istniała...- stwierdziła cicho płacząć.- On mnie zabije...

Siergiej Iwanov

-No to rzeczywiście ciekawie.

Arwen

-Zajebiście po prostu- westchnęła ciężko próbując się uspokoić. Nie udało jej się...

(pociesz ją! no pociesz!!!)

Siergiej Iwanov

Siergiej objął ją ramieniem. Wiem, że nie umiem śpiewać, dlatego powiem Ci tylko słowa, tej cudownej piosenki. No więc: uśmiech się, policz dobra czas. Zły duch mieszka tak daleko stąd. Miej chęć na miłosne gry, słońce jest zawsze tam, gdzie pada deszcz. Więc nie bój się deszczu, bo ja jestem deszczem, co pada na Twoje włosy i na Twoje ręce.

Arwen

Wtuliła się w niego. Brakowało jej bliskości. Siergiej był nieco zaskoczony jej zachowaniem.