www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Koko Malacana

Ko. podeszła do LyNN(Zapamiętj Lee bo zaczne pisać Lle !;D)
-Może ymmm...potwory świata...powinna tam być Kanita!-Powiedziała

Joan Wingfield

Joan spojrzała z przerażeniem na siostrę i owinęła się ciaśniej szalikiem owijając nim pół twarzy. Szybkim zaklęciem sprawiła, że z przodu jej szaty pojawiła się tarcza Gryffindoru.

Soulja boy

Andre wszedł do biblioteki i stanął obok jednej poznanej ślizgonki i nieznajomej.Szukał jakiejś książki.

Lynn Wingfield

Lynn spojrzała w oczy dziewczyny i stwierdziła, że są zupełnie takie same, jak jej... Z spokojem ściągnęła jej szalik z twarzy i rozpuściła włosy. Przez chwilę panowała zupełna cisza, jakby cała biblioteka zamarła w oczekiwaniu.
- JOAN! - wydarła się nagle, rzucając się na nią i przygniatając do ziemi, chwytając ją rękoma za szyję w celu podduszenia. - Czy ty myślisz, że jestem AŻ TAKA GŁUPIA!?

Koko Malacana

Ko.jednym ruchem spojrzała na chłopka i krzykneła tak głośno że to pewnie poleciało na całą biblioteke.Upuściła książke którą trzymała dotychczas i staneła bez ruch:
-S-o-o-o-u-l-j-a-a-a b-oy!!!!-Wrzasneła poczym padła na podłoge.(Zemdleła xD)

Joan Wingfield

- Miałam... taką cichą... nadzieję - wysapała, po czym starała się uderzyć siostrę w łokieć, by zwolniła uścisk na jej gardło, po czym mocno złapała jej dłonie.
- Wiesz... że cię kocham, tak? Jesteś piękna, cudowna, wspaniała i czekaj, jak to wczoraj w Gospodzie mówiłam? Najcudowniejsza siostra na świecie, której za nic bym nie wymieniła? A nie, zaraz... To nie ja mówiłam! Dziwnym zbiegiem okoliczności była to dziewczyna, która wyglądała dokładnie, jak ja i wymyśliła, jakąś głupią gierkę. Hm, kto to mógł być?

Lynn Wingfield

Zeszła z niej, siadając obok i opierając się o regał plecami.
- Ok, przepraszam... - westchnęła, podnosząc ją do pozycji siedzącej. - Po prostu... wygrałaś, do tego w strasznie nieuczciwy sposób. - lekko się zaśmiała. - A wiesz, że ja nie lubię przegrywać. Ty zresztą też. Pamiętasz partię szachów rok temu i konieczność odbudowania salonu?
Splotła palce swojej prawej dłoni z jej lewą.
- Przepraszam, Jo... nie powinnam się tak wkurzać. - spojrzała szklistymi oczkami w jej oczy. - Wybaczysz miii?

Koko Malacana

(A ja tam sobie leże...)

Joan Wingfield

- Najbardziej to się boję Esaia - powiedziała również siadając o trąc szyję - bo wiesz... jak mu wyznałam tę całą miłość i na koniec pocałowałam... Ech, życie jest dupne.

Lynn Wingfield

- Obydwie go całowałyśmy, przypominam. - powstrzymała odruch wymiotny. - No i ja prawie zgwałciłam Fumi. Jesteśmy porąbane, Jo, całkiem bardzo.
Objęła ją ramieniem. Po chwili zauważyła Koko leżącą na podłodze.
- Czy z nią... wszystko w porządku? - skinęła głową w stronę dziewczyny.

Joan Wingfield

(A leż sobie, na zdrowie... ;D)
- My porąbane? Skąd! To tak jakby powiedzieć, że Mikołaj jest święty, a przecież to oczywiste, że facet pewnie chlał, żarł i korzystał z życia ile wlezie. To że raz na rok przypominało mu się o dzieciach o niczym nie świadczy. A co do Koko... nie wiem, może zaraz się obudzi. A jak nie... w sumie mi pomagała. Budzimy ją?

(btw, Mikołaj jest patronem m.in. jeńców, morderców i ponoć dziwek ;P)

Lynn Wingfield

(Mikołaj jest ponoć moim patronem? =D)

- Jo, twoje porównania czasem mnie przerażają. - jęknęła, starając się przetrawić to, co siostra przed chwilą powiedziała. Wstała i podeszła do Koko. - Ko... Ko, obudź się...
Poklepała ją delikatnie po policzku.

Joan Wingfield

- Moje porównania są genialne, nie znasz się! - mruknęła do niej i wyciągnęła różdżkę, po czym skierowała strumień wody na twarz Koko, która gwałtownie otworzyła oczy.
- Widzisz? Wygodniej, szybciej...

Lynn Wingfield

Spojrzała na siostrę i z niedowierzaniem pokręciła głową.
- Mogłabyś ją zabić... - zaczęła, jednak porzuciła misję umoralniania Joan. Kto, jak kto, ale Lynn umoralniać nie powinna nikogo. - Dobra, nie wiem, jak wy, ale ja się tu nieswojo czuje. Jakoś tu... za cicho, czy coś.
Wstała z podłogi, otrzepując sukienkę.
- Idę sobie... gdzieś tam. Pobawić się trochę. Auf Wiedersehen. - pocałowała siostrę w policzek i szybkim krokiem opuściła bibliotekę.

Joan Wingfield

- Narazie - mruknęła do siostry i wstała z podłogi. Spojrzała na regał i skrzywiła się widząc, że jest w dziale o Transmutacji. Podeszła do Gryfonów, zwróciła im szalik z podziękowaniem za pomoc w ratowaniu życia, po czym skierowała się w ciekawsze działy. Złapała pierwszą lepszą książkę i usiadła przy stoliku pod oknem. Przez chwilę nawet próbowała czytać, jednak po chwili zrezygnowała i zaczęła się wpatrywać w sypiący śnieg.
Merlinie... prawie połowa lutego a śniegu po pas. Za jakie grzechy?, pomyślała. Och, właśnie. Luty. Walentynki. Świetnie, kiedyś się strzelę.

(Tak, zainspirowałam się tematem z Gospody ;P).