www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Koko Malacana

-Poszarpał mnie.-Powiedziała sycząc z bólu.-Nie można wytrzymać.-Podniosła bluzkę i pokazała jej poszarpane do kości plecy a potem klatke piersiową.

Arwen

Arwen chwyciła ją za ramię i zaciągnęła za drzewa. Weszła na mniejszą polanę. Biło stamtąd źródełko i były bandaże.
-Siądź. Opatrzymy ranę. Arwen szybko i bezboleśnie obmyła ranę i ją opatrzyła.- W miarę. Jutro zobaczymy jak to z tym będzie.
Wyciągnęła jeszcze mały słoiczek i posmarowała bandaże.
-Do jutra nie powinno być śladu.

Koko Malacana

-Dziękuje.-Powiedziała i wróciły na dużą polane.-Dlaczego on tak zareagowa...-Nie dokończyła.Wszystkie wilki-Arwen,Wiktor i Marina także-zaczęły ryczeć.Koko przestraczyła się tak,że upadła.Nagle podbiegły do niej dwa wilki.Koko zasłoniła twarz,aby wikli jej nic nie zrobiły.Jednak gdy odsłoniła oczy,stali przed nią dwaj chłopcy.Bruneci,z ciemną karnacją.Różnili się jedynie oczami.Jeden miał zielone,drógi bręzowe.Pomogli jej wstać.Otrorzyła usta,lecz nie umiała wykrztusić słowa.

Arwen

Arwen szybko podbiegła.
-Wracaj na mała polanę- powiedziała.
Zmieniła się w wilka tak samo jak reszta. Zaczęła iść razem z Koko. Gdy doszły na małą polanę Arwen siadła przy źródełku.

Koko Malacana

-Kto to?-Zapytała Koko dotykając raz po raz rany

Arwen

Arwen zmieniła się w człowieka.
-Delta- szepnęła.- Delta uciekł rok temu. Teraz przylazł głupek jeden i chce się wyżyć.
Nagle wszystko ucichło. Nagle dwaj chłopcy, ci sami co pomogli Ko, wnieśli człowieka, który był mocno ranny.
-Delta!- wykrzyknęła i zaczęła opatrywać rany, aż w końcu znalazła złamanie.- Zawołajcie Alfę. Trzeba łamać kości.

Koko Malacana

-Moge jakoś pomóc?-Zapytała Koko klękając przy Arwi.
-Tak.Najlepiej się oddal.Może mieć nie kontrolowane odruchy.-Powiedział bliźniak o zielonych oczach.-Chodż!Usiądziemy na tym pniaku.-Dodał i wraz z drugim bratem podeszli do pnia.Usiedli.-Jestem Garra.-Przedstawił się.
-Ja Marrack,ale mówią też do mnie Marra.-Przedstawił się drugi.
-Ja...Jestem Koko.-Powiedziała krótko wbijając wzrok w ziemie.

Arwen

Wiktor wpadł na polankę. Klęknął koło Arwen. Ta mu pokazała gdzie było źle zrośnięte złamanie. Ten oparł się rękoma w tym miejscu i słychać było odgłos łamania kości i dzikie wycie chłopaka z bólu. Arwen szybko zabandażowała mu rękę. Westchnęła.
-Garra! Idź po Omegę!- zawołała.
Gdy na polankę weszła Marina, Arwen wskazała na nieprzytomnego chłopaka.
-Teraz ty przy nim siedzisz- powiedziała i wstała. Popatrzyła na resztę.- Na polanę. Już.
Usłyszała za sobą cichy śmiech jednego z bliźniaków i szept drugiego:
-Ona już jest Alfą, a nie Betą.

Koko Malacana

Ko podeszła do Ar.
-Jest źle?-Zapytała-Co mu się stało?-Usiadły,a chwile później przyszli bliźniacy.
-No właśnie.O to samo chciałem zapytać.-Powiedzieli chórem

Arwen

Arwen spojrzała na trójkę.
-Teoretycznie nic mu nie będzie. Ale tylko teoretycznie- powiedziała i spojrzała na bliźniaków.- A ja myślałam, że już się nigdy nie odezwiecie!
Siadła na środku polanki. Prawie wszystkie wilki zmieniły się w ludzi.
-Wow. A ja już myślałam, że już nie będzie żadnych cudów- zawołała ze śmiechem.

Koko Malacana

-Mówi to codziennie-Mruknął Garra.-A ja myślałam...-Zaczął ale Ar zmierzyła go wściekłym spojrzeniem.-Już przestaje...-Dodał kuląc się pod drzewem.Ko spojrzała w gwiazdy.Nagle zaczęła szlochać.Przypomniała sobie swojego ojca.Te chwile,w których razem oglądali gwiazdy i planowali polecieć na księzyc-Pomyślała i schowała twarz w dłoniach ocierając łzy.

Arwen

Arwen doskoczyła do Ko.
-Cicho. Cii... Spokojnie- szepnęła. Garra pomału podszedł. Arwen skorzystała z tego i pocięła mu nogi, a ten upadł.- Ko, co się stało?
-Och, ty!- Warknął chłopak i złapał Arwen za kostkę. Pociągnął ją i się ona wywróciła.
-Hej! Ty se nie pozwalaj- warknęła i gdy tamten wstał popchnęła go na ziemię.- Ko?

Koko Malacana

Pociągnęła nosem.
-Myślałam o tacie...-Odchyliła głowe.-A co się stanie jeśli Marii mimo eliksiru który nam dałaś umrze?Jeśli coś,cokolwiek się stanie?Nadejdzie czas na mnie.A to nie umiknione.-Nagle Garra i jego brat klękneli przy Ko obrzucając Ar jadowitym spojrzeniem.-Arwen,czy morzesz na chwile porzyczyć mi różdżkę?-Zapytała.Dziewczyna zgodziła się.Różdżka Arwi źle leżała Koko w dłoni i czuła się z nią niepewnie.-Accio różdżka-Powiedziała i do Koko powoli przyleciała jej różdżka.-Została w lesie.

Arwen

-Nie umrze. Sama spożyłam ten eliksir gdy ci dwaj starali się rzucać klątwy- spojrzała przez ramię na bliźniaków.
W pewnym momencie podeszła do Garry i chwyciła go za kołnierz. Podniosła go.
-Wkurzyłeś mnie- warknęła i w jednej chwili znalazł się przy niej Wiktor, który przejął od niej chłopaka i go wyrzucił w powietrze. Garra wstał i podbiegł ze śmiechem do Arwen.
-To muszę cię częściej wkurzać. Hej, gramy w butelkę?- zapytał w pewnej chwili.

Koko Malacana

-Chętnie-Odpowiedziała ocierając łzy.