www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Lynn Wingfield

Spojrzała na nią z udawanym oburzeniem.
- Dlaczego tylko ja nic nie wiedziałam? - powiedziała tak cicho, że niemalże westchnęła. - Więc... pojedziesz? Znaczy, ja pojadę z tobą, muszę załatwić kilka rzeczy w mieście... ale oficjalnie mnie tam nie będzie.
Chwyciła siostrę za rękę obiema dłońmi, patrząc jej ze łzami głęboko w oczy.
- Proooooszę... - jęknęła.

Joan Wingfield

Joan uniosła brwi.
- Oookej... Dwie sprawy: czemu aż tak chcesz żebym za ciebie pojechała i co musisz załatwić?

Lynn Wingfield

- Po prostu nie chcę tam być. Wiesz, nie lubię obowiązków. - powiedziała, nerwowo się śmiejąc i bardzo wyraźnie kłamiąc. Lekko się zarumieniła i spojrzała w ziemię. - A co do tego, co muszę zrobić... to nieważne, dowiesz się później.

Joan Wingfield

- A niby to ja mówię zagadkami i mam masę sekretów - powiedziała kwaśno Joan marszcząc nos - ale jak chcesz. Ponoć żyje się raz, więc...
Wstała odsuwając siostrę i wcisnęła ręce do kieszeni obserwując wioskę.
- Fajnie byłoby gdybym wiedziała cokolwiek, wiesz między nami jest różnica kilku minut, a nie lat...

Lynn Wingfield

Podeszła do niej, kładąc jej rękę na ramieniu.
- Nie o to mi chodzi, po prostu kilku rzeczy nie umiem wytłumaczyć... - westchnęła. - Wierz mi, nie uważam się za ani trochę starszą od ciebie.
Ukucnęła i zaczęła pisać coś w śniegu.

Joan Wingfield

- Nie? - zapytała Joan ironicznie. - Bo słowa tak trudno jest skleić...
Po jej twarzy przebiegł chytry uśmieszek.
- Do czego to służyły myślodsiewnie? - rzuciła pytanie w powietrze, z delikatną aluzją.

Lynn Wingfield

Spojrzała w górę, rzucając jej niepewne spojrzenie.
- Nie chciałabyś. - rzuciła krótko, powracając do zabawy w śniegu. Ukleiła małego bałwanka. - Moje myśli... mogłyby cię przerazić.
Jednym szybkim ruchem oderwała bałwankowi głowę.

Joan Wingfield

- No właśnie widzę, może od razu wołać dementorów? - mruknęła pod nosem - jesteś paranoiczką, ale jak chcesz. Nie będę naciskać.
Joan westchnęła cicho, zastanawiając się ile razy wymówiła tą kwestię w życiu do Lynn. Kucnęła i złapała siostrę za podbródek spoglądając jej w oczy.
- Nie, tym razem będę naciskać.

Lynn Wingfield

- Joan... - jęknęła, próbując odwrócić głowę, jednak ręka siostry twardo trzymała ją w miejscu. - ... to jest trudne, proszę.
Jedna łza popłynęła jej po policzku.
- Zrobiłam coś głupiego, coś strasznego i niewybaczalnego. Muszę to naprawić... i nie mam czasu przejmować się rzeczami ojca. Ty nie wiesz, co się tam dzieje...

Joan Wingfield

- Więc mi powiedz - mruknęła łagodnie, drugą ręką ścierając jej łzę z policzka - wiesz, że dla mnie mogłabyś zabić nawet matkę, a bym została z tobą do końca i w sądzie zwalała winę na jakiegoś przypadkowego przechodnia, tak?

Lynn Wingfield

Spojrzała na nią z półotwartymi ustami, jakby chciała coś powiedzieć, ale się zawiesiła. Po chwili wybuchnęła płaczem i rzuciła się siostrze w ramiona, obejmując ją ściśle.
- J-J-J... - jąkała się, próbując cokolwiek z siebie wydobyć. - Ja... Joan... Julie... Julie! - po chwili jej słowa zamieniły się w bliżej nieokreślony bełkot.

Joan Wingfield

- Julie, co? - zapytała cicho obejmując Lynn.

Lynn Wingfield

Oparła czoło o obojczyk siostry.
- Ja z... za... - starała się uspokoić i zebrać myśli. - Boże, Joan! Zabiłam ją!
Chwyciła się obiema dłońmi za głowę i, gwałtownie odsuwając się od siostry, prawie położyła się na ziemi.

Joan Wingfield

Joan patrzyła na nią w niemym szoku. Merlinie, ja z tym zabijaniem..., pomyślała.
W końcu odetchnęła cicho i złapała siostrę za ramiona podnosząc ją do pionu. Zastanawiała się co dalej zrobić, jednak wyrywająca się Lynn pomogła jej podjąć decyzję. Zacisnęła dłonie mocniej na ramionach siostry po czym przyciągnęła ją do siebie i przytuliła, nie pozwalając jej się wyrwać. Szeptała jej słowa pocieszenia nad głową.
- Lynn skarbie, uspokój się - kiedy ta nadal się wyrywała ścisnęła ją mocniej, powstrzymując się od krzyku - uspokój się kur**, bo zaraz cię strzelę albo zostawię na tym mrozie. Daj spokój, mogło być gorzej...
Miała ochotę dodać 'to mogłam być ja', ale w porę się opamiętała.

Lynn Wingfield

Po jakichś 5 minutach uspokoiła się i opadła na kolana, przytulając się do nóg Joan.
- Co ja mam zrobić? - zapytała cicho, podwyższonym głosem. Spojrzała w górę, na twarz siostry i powtórzyła. - Co mam robić, Joan?