www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Joan Wingfield

- O matko - mruknęła Joan krzywiąc się - który to krąg piekieł? Szósty, siódmy?
Uniosła się na łokciu i zobaczyła dziewczyny. Po chwili zmarszczyła brwi.
- Lynn... co się działo w gospodzie? - zapytała podejrzliwie, starając się opanować narastające przerażenie - powiedz że... powiedz, że nic specjalnego, proooszę?
Po chwili przyjrzała się uważniej Lynn.
- Jezu, co się stało?

Lynn Wingfield

Spojrzała na jęczącą siostrę i szybko podała jej eliksir, który dostała od Fumiko.
- Wypij to. - rzuciła szybko, przy okazji doprowadzając się do stanu używalności. Kiedy tylko wyglądało na to, że Joan już wie, gdzie jest, kontynuowała. - W gospodzie nic szczególnego się nie działo, poza tym, że chyba Jason cię widział po tym, jak wyszłam. I nic się nie stało, tak sobie siedzimy i płaczemy.
Uśmiechnęła się na siłę.

Joan Wingfield

- Ach, zapomniałam, że dziś jest cotygodniowa godzina płaczu. Wybacz mój błąd - warknęła z przekąsem siadając na łóżku i opierając się plecami o ścianę. - Co się stało?

Lynn Wingfield

- Naprawdę nic. - jęknęła, siadając na łóżku siostry i patrząc jej w oczy. - A nawet jeśli, zakładając, że coś, to nie chcesz o tym wiedzieć, nie teraz.
Uśmiechnęła się w stylu 'Daj spokój, boli cię głowa' i odchyliła się, opadając plecami na materac.

Joan Wingfield

- To samo mówiłaś dziesięć lat temu, kiedy Upiór uciekł - powiedziała Joan z wyrzutem, ale nie naciskała.
- A... Jason to... w jakim stanie mógł mnie widzieć? Powiedz mi, że nie robiłam nic, za co mógłby mnie zabić.

Lynn Wingfield

- Kiedy wychodziłam to spałaś. - pomyślała chwilę. - I z faktu, że spałaś dalej, kiedy Esai cię tu przyniósł wnioskuję, że spałaś także w trakcie wizyty Jasona w Gospodzie. Spałaś na Esaiu. - ostatnie zdanie rzuciła, patrząc siostrze w oczy z miną 'Próbowałam ci pomóc'.
Po krótkiej chwili ciszy dodała jeszcze:
- I ah, Jo... jesteś już wystarczająco duża, żeby to wiedzieć. - chwyciła ją za rękę, jakby zaraz miała jej powiedzieć, że zostało jej 15 sekund życia. - Upiór nie uciekł. Przejechał go samochód.

Joan Wingfield

- Słucham? Samochód?! - na twarz Joan wstąpiła trwoga, która po chwili ustąpiła zrozumieniu - dlatego ojciec wtedy wysadził jakiś samochód, kiedy pobiegłam go szukać, prawda? Myślał że mnie też przejechał?

Lynn Wingfield

Lekko się zmieszała.
- To nie był ojciec. - nerwowo podrapała się po karku. - To, khem, ja wysadziłam te kilka samochodów... wiesz, bałam się, że ktoś ci coś zrobił.
Odchrząknęła i spojrzała przez okno, kontemplując wzrost trawy na błoniach.

Joan Wingfield

- Miałaś siedem lat - powiedziała Joan z niedowierzaniem - SIEDEM! I już potrafiłaś wybuchać samochody? Ale jak ja chciałam, żebyś wysadziła fajerwerki na Nowy Rok to już nie chciałaś - powiedziała Joan po czym zrobiła zamyśloną minę - fakt faktem, że były wycelowane w dom sąsiadów, ale...

Lynn Wingfield

- Myślisz, że zrobiłam to świadomie? - wzruszyła ramionami. - Wtedy nawet nie wiedziałam, jak się posługuje różdżką... widać byłam strasznym dzieckiem ze skłonnościami destrukcyjnymi w przypadku złości. - uśmiechnęła się z przekąsem. - Zresztą nie tylko ja. Pamiętasz, jak rozwaliłaś kuchnię, kiedy nie udały ci się babeczki? Też jakieś siedem-osiem lat wtedy miałaś...
Westchnęła przeciągle.
- Witamy w rodzie Wingfieldów. - uśmiechnęła się do Fumiko.

Joan Wingfield

- Nie rozwaliłam kuchni! Ona... sama wybuchła! no może... ale ja tylko walnęłam krzesłem w piekarnik... nie chciałam od razu rozwalać kuchni - powiedziała, po czym przekrzywiła delikatnie głowę, spoglądając na Fumiko.
- A co ty psułaś kiedy miałaś osiem lat? - zapytała z uśmiechem.

Fumiko Kanesaka

Fumiko od jakiegoś czasu przysłuchiwała się rozmowie sióstr. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, aż w końcu:

-Ja...em...ja miałam kiedyś kota, a ze bardzo chciałam zobaczyć co on ma w środku postanowiłam go przekroić. Użyłam do tego różdżki, ale nie potrafiłam jeszcze zbyt wiele, dlatego kot...no cóż..."rozdrzyzdał się" po całym pokoju. To trochę makabryczne...

Lynn Wingfield

Jej oczy przez chwilę zalśniły.
- Bomba! - wykrzyknęła, czując na sobie piorunujące spojrzenie Joan. Szybko odchrząknęła i wyprostowała się. - Znaczy, to straszne! Biedny kotek...
Chwilkę jakby myślała nad tym, co powiedzieć, po czym podekscytowanym głosem, po cichu, dodała.
- Bardzo go rozbryzgnęło?

Fumiko Kanesaka

- Powiedzmy, że dokładnie mogłam zobaczyć co ma w srodku - zaśmiała się Fumiko - Swoją drogą to był głupi kot, odczułam pewną satysfakcję jak juz go nie było

Lynn Wingfield

- Miałam ochotę zrobić coś takiego kilka ra-AU! - Joan wbiła jej mocno palce w żebra. Odwróciła się do siostry. - Żartuję, żartuję! Nie tknęłabym ich. Dobrze wiesz, że nawet staram się powstrzymywać Leviathana przed zjedzeniem Twoich 'skarbików'.
Jej oczy stały się lekko jakby zamglone.
- Chociaż... zawsze lepiej to, niż coś większego, nie? Nie?