www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Jared Leto

- Łał. To super oceny. Nawet się nie spodziewałem... Dowiedziałem się dopiero później że nie musiałem ich oddawać...ale i tak bym oddał. Wolę mieć tyle ocen co inni i nie być w tyle. - odpowiedział wzruszając ramionami.
Z chęcią by sobie usiadł, jednak nie mógł tego zrobić, dopóki nauczycielka stała...

Agnes Fothsperght

- Pójdę już Jared. Mam nadzieję że będziesz uczęszczać na moje lekcje. Do widzenia. - powiedziała po czym podążyła w kierunku schodów - Aha - zatrzymała się - Usiądź sobie w końcu. Nie trzeba być aż takim dżentelmenem. Nie przesadzaj. - rzekła, puściła do niego oko i zeszła z wieży.

Jared Leto

Leto poczekał aż nauczycielka zniknie mu z oczu, po czym usiadł.
Robiło się już naprawdę zimno, jednak jemu to nie przeszkadzało. Po chwili "położył sie" na krześle, na tyle, na ile pozwalały mu to małe wymiary krzesła.
Nie minęło pół godziny, kiedy zasnął.

Maribel Vea

Maribel weszła do sowiarni z zamiarem wysłania listu. Właśnie szukała swojej sówki kiedy zobaczyła, że na wieży ktoś siedzi...a właściwie to leży. Podeszła bliżej i zorientowała się, że jest to Leto. Trochę się zdziwiła, bowiem od dobrych paru chwili lał deszcz.
Usiadła koło niego i lekko potrząsnęła.
- Hej śpiochu. Wstawaj, jeśli nie chcesz się zaraz przeziębić.

Jared Leto

Jared się obudził i spojrzał na Maribel.
- Nie martw się. Nie jestem typem "chorowitka". Nigdy nie choruję. Ale jeśli tak ci na tym zależy, to ok. Wejdę do środka - powiedział i razem z dziewczyną poszli do zamku.

Lynn Wingfield

Wyszła na wieżę i podeszła do murka granicznego. Sięgał jej trochę poniżej pasa i wygodnie można się było na nim oprzeć. Rzuciła okiem w dół i westchnęła głęboko.
Chwilę rozmyślała, aż w końcu usiadła na murku. Spojrzała na swoje nogi swobodnie zwisające nad 'przepaścią'. Wtedy...

Joan Wingfield

... weszła na wieżę Joan.
- Co się dzieje siostra? - zapytała łagodnie siadając obok siostry, jednak nogi miała nad ziemią.

Lynn Wingfield

Wzięła głęboki wdech, patrząc na plecy Joan.
- Nie wiem, ostatnio jakoś mi tak... gorzej. - znowu spojrzała w dół, przechylając się lekko. - Jednak chodzenie do szkoły nie jest dla mnie, za dużo się dzieje...
Zaśmiała się krótko, jednak jej śmiech brzmiał sztucznie.

Joan Wingfield

- Lynn... - zaczęła, po czym się odwróciła siadając tak jak siostra - depresja?
Złapała siostrę za rękę i zaś drugą chwyciła jej podbródek w dłoń i zmusiła siostrę do spojrzenia jej w oczy.
- Ostrzegam: jeśli zrobisz coś głupiego - jak skok z wieży - zrobię to samo co ty - wcześniej nabijając odpowiednią ilość grzechów - po czym znajdę cię na tamtym świecie - stawiam, że to będzie jakiś... czwarty krąg piekieł - i ci wpie***le.

Lynn Wingfield

Uśmiechnęła się blado.
- Dzięki. Ale nie martw się, nie mam zamiaru skakać, jeszcze aż tak mnie nie posrało. Po prostu... wiesz, że lubię wysokość.
Położyła siostrze głowę na ramieniu i patrzyła w przestrzeń pod nimi. Kilku niesfornych drugo-, może trzecioklasistów biegało przed zamkiem i naparzało się śnieżkami. Dzieci...

Joan Wingfield

- Poeksperymentować z jakimś eliksirem przeciwdepresyjnym? - zapytała.
Spojrzała w dół.
- Wyobrażasz sobie, co by się stało gdyby wszedł tutaj teraz jakiś nauczyciel?

Lynn Wingfield

- Tutaj? Wystraszyłby nas i pewnie byśmy zleciały. - wskazała palcem ludzi pod nimi. - W sam środek śnieżnej wojny.
Znowu sztucznie się zaśmiała.
- A co do eliksiru... jakbyś mogła. - uśmiechnęła się. - Kocham być twoim królikiem doświadczalnym.

Joan Wingfield

- Trzeba będzie zwędzić z gabinetu Wernera pył z rogu jednorożca, który działa uspokajająco - stwierdziła Joan - w domu na pewno jest zapas, ale im wcześniej tym lepiej. Kto wie, czy ci się nie pogorszy, Lynnie? - dodała z uśmiechem.

Lynn Wingfield

- Zawsze możemy pojechać do domu na przerwę świąteczną... - spojrzała na zniesmaczoną minę Joan. - ... ok, zły pomysł. I Lynn, nie Lynnie, Joanie

Joan Wingfield

- Chcesz to jedź, może to ci dobrze zrobi - wzruszyła ramionami - mnie zaprosił Jason, nie wiem czy do niego nie pojadę...